๑. สมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช กวีที่สำคัญคือ
พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงพระราชนิพนธ์
-ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง
-สุภาษิตพระร่วง
๒. สมัยพระยาลิไท กวีที่สำคัญคือ พระยาลิไท ทรงพระราชนิพนธ์-ไตรภูมิพระร่วง
-ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์
ลักษณะวรรณคดีสมัยกรุงสุโขทัย
๑. เป็นวรรณคดีที่มีเนื้อเรื่องเกี่ยวกับบ้านเมือง วัฒนธรรม และอบรมสั่งสอนศีลธรรม
๒.คำประพันธ์จะแต่งเป็นร้อยแก้ว มีสัมผัสคล้องจองกัน
๓. การใช้ถ้อยคำระยะแรกใช้คำไทยแท้ ระยะหลังมีคำบาลี สันสกฤต และเขมรปนมากขึ้น
กำเนิดอักษรไทย
๑.ผู้ประดิษฐ์ พ่อขุนรามคำแห่งมหาราช
๒.ปีที่ประดิษฐ์ พ.ศ. ๑๘๒๖
๓.ต้นแบบ อักษรขอมหวัดและอักษรไทยเดิม
๔.ลักษณะสำคัญ
๑. มีวรรณยุกต์ เอก และ จัตวา (ใช้แทน ไม้โท ) ตัวอักษรไม่ครบเท่าปัจจุบัน
๒. สระและพยัญชนะเขียนเรียงอยู่ในบรรทัดเดียวกัน
๓. ใช้พยัญชนะซ้อน เมื่อใช้ อะ มีตัวสะกด เช่น กนน (อ่านว่า กัน)
๔. ใช้ ย แทน สระเอีย เช่น พยง (อ่านว่า เพียง)
ถ้าไม่มีตัวสะกด ใช้ สระอี ไม่มีไม้หน้า เช่น มย (อ่านว่า เมีย)
๕. ใช้ วว แทนสระอัว ไม่มีตัวสะกด เช่น ตวว (อ่านว่า ตัว)
๖. ไม่ใช้ อ เมื่อใช้ สระ อีอ และสระ ออ เช่น ชื่ (อ่านว่า ชื่อ)
๗. ใช้ อิ และ อี แทน อึ เช่น ขิ๋น (อ่านว่า ขึ้น)
๘.ใช้ นฤคหิต แทน ตัว ม สะกด เช่น กล (อ่านว่า กลม)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น